Coraz mniej papieża?

Dwa razy spontanicznie wychodziliśmy – i tłumnie – z domów, bez niczyjego
rozkazu, udając sie do kościołów, rozmawiając na ulicach, placach, rynkach, paląc świeczki, przeżywając  duchowe uniesienie, pierwszy raz – kiedy wieczorem 16 października 1978 r. w Rzymie wybrano Polaka kard. Karola Wojtyłę na papieża Jana Pawła II,  drugi raz – też późnym wieczorem 2 kwietnia 2005 r. , gdy papież umierał, zostawiajając za sobą spuściznę ponad 26.  lat pełnego aktywności, entuzjazmu i podziwu pontyfikatu. Jego dokumentacja to prawie 40 tomów gęstego druku formatu A4, każdy tom po 1000 stron. Jeden człowiek nie jest w stanie ogarnąć tego obszaru apostolskiej działalności Jana Pawła II, jego różnorodności, jego pielgrzymek, spotkań, przemówień, pism. Jego uśmiech docierała do wielu. Jego dobroć – obejmująca nawet odwiedzenie i przebaczenie tureckiemu zamachowcowi zabójcy w więzieniu – jest znana nie tylko dzieciom i młodzieży, ale także  biednym w nędznych przedmieściach, opuszczonym na świecie, chorym, poszkodowanym przez historię Murzynom, Indianom i Aborygenom.

Ściągając tłumy na różnych kontynentach Jan Paweł II gromadził wokół siebie przede wszystkim ludzi wierzących w Boga i  ludzi dobrej woli. Przedstawiał im obraz Boga w Chrystusie.  Bez Chrystusa nie moża zrozumieć samego siebie ani sensu życia, ani sensu historii świata. Człowiek stawał się najważniejszym papieskim tematem. Głębokie rozważania i papieskie analizy to relacje człowieka z Bogiem i z drugim człowiekiem, jego wolność i szukanie prawdy, miłość i jedność. Także pierwszeństwo osoby ludzkiej, małżeństwa, rodziny, dobra wspólnego i szacunek dla ludzkiego ciała, poświęcając mu jako pierwszy papież dojmującą filozofię i teologię ciała.

W poetyckim krajobrazie gór, strumieni, sosen, we wnętrzu katedr i bazylik, w głębi swego ja słyszał papież Głos – głos Boga, który woła, rozkazuje… Głos, który wymaga od człowieka, aby nie bał się i przekroczył wszelkie uprzedzenia do bliźniego.
(wstęp w programie koncertu na cześć Jana Pawła II w 4 rocznicę śmierci w Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy 1 kwietnia 2009)

*
Teraz czekam, kiedy Jan Paweł II będzie beatyfikowany. Ewa Czaczkowska w „Rzeczpospolitej” pyta: kiedy to się stanie? Kiedy będziemy mogli do niego się modlić, „aby nam pomógł rozwiązać nasze polskie problemy?” Ta wybitna katolicka dziennikarka dziwi się, że pamięć o zmarłym się zmienia aż tak bardzo, iż możemy roztrwonić religijno-patriotyczne odrodzenie ostatnich 30 lat w Polsce. Trzeba znaleźć sposoby, aby przybliżać nauczanie papieża w kontekście naszych dzisiejszych problemów.  Dlaczego tylko uniwersytety katolickie zajmują sie nauczaniem  papieskim, a nie ma instytutów Jana Pawła II przy żadnym innym świeckim uniwersytecie? Wstydzimy się tego wielkiego Polaka – wielorako największego  ze wszystkich wielkich polskich postaci – i boimy się upowszechniania jego myśli?   Czyżby dziedzictwo Jana Pawła II było zbyt wielkie i nas przerastające? Nie mamy odwagi zmierzyć się z papieską myślą w sposób wolny i twórczy? – pyta Czaczkowska.
Nie wystarczą pomniki.

*
Dlaczego opóźnia się beatyfikacja papieża z Polski? Wołano w dniu śmierci „natychmiast” powinien być ogłoszony świętym. Tymczasem bada się i bada jego pontyfikat – jakby papieżowi odebrano przysługujący mu przywilej nieomylności w sprawach wiary i obyczajów. Świadków się przesłuchuje, a przecież my wszyscy jesteśmy świadkami, cały świat może zaświadczyć o jego jednostkowym i pozytywnym wpływie w wielu dziedzinach. Osobistej świętości papieża nikt poważny nie kwestionuje.
Ponoć obecnie jeszcze zgłasza się nowe trudności przed ostateczną beatyfikacją papieża. Czy trzeba czekać 5 lat? Szybciej wyniesiono na ołtarze Matkę Teresę z Kalkuty. Niecierpliwimy się coraz bardziej. W nasze modlitwy wdziera się niepokój.  Coś co wydawało się oczywiste, nagle stało się podejrzane. Ponoć  są rozbieżności w ocenie niektórych gestów papieża. Np. że złożył pocałunek na muzułmańskiej Księdze Koranu. Że publicznie przeprosił za winy Kościoła z okazji jubileuszu roku 2000. Że podejrzane było zwołanie przywódców różnych religii w Asyżu w r. 1986 jakoby to miało znaczyć zrównanie wszystkich religii. Tymczasem to przełamywanie barier i granic. To przede wszystkim szacunek do innych. To kontynuuje Benedykt XVI – odwiedzając meczet. Aktywność pisarska  papieża (czytający są zmęczeni?) oraz inne zachowania i papieskie gesty nie mogą powstrzymać naszej nadziei i wiary, iż ten papież faktycznie żył według Ewangelii i ją pokazywał światu.
Na koniec tych refleksji moje emocje w takim oto wierszu: