2007-03-25
Parafia pragnie urzeczywistniać odnowę Kościoła wg nauki Soboru Watykańskiego II. Spośród wielu propozycji teologii pastoralnej, która jest naukową refleksją nad urzeczywistnianiem się Kościoła dzisiaj, proboszcz może wybrać niektóre.
Parafia pragnie urzeczywistniać odnowę Kościoła wg nauki Soboru Watykańskiego II. Spośród wielu propozycji teologii pastoralnej, która jest naukową refleksją nad urzeczywistnianiem się Kościoła dzisiaj, proboszcz może wybrać niektóre.
Pierwsza propozycja w programowaniu parafii:
1) przesłanka socjologiczna (co jest w parafii, jak jest w życiu parafian, najważniejsze problemy)
2) przesłanka teologiczna (jak powinno być w parafii wg najnowszych dokumentów Kościoła)
3) postulaty pastoralne (co ma robić proboszcz, co parafianie, jakie mają być między nimi relacje, jaki program – tygodniowy, miesięczny, roczny, wieloletni – opracować dla swojej parafii razem z parafianami).
Druga propozycja programowania parafii:
Naśladowanie Boga to odtwarzać Jego obraz w nas samych i w życiu społecznym. Modelować obraz Trójjedynego Boga i odtwarzać relacje Osób Boskich – jedność i miłość. Braterstwo. Wspólnotę Osób Boskich. Bóg jest jeden, ale nie samotny.
Trzecia propozycja programowania parafii:
To uczestniczenie w kapłaństwie Chrystusa. To uchwycenie zobowiązań, jakie wynikają z przyjętych sakramentów. „W celebracji sakramentów całe zgromadzenie jest liturgiem, każdy według swojej funkcji, ale w jedności Ducha, który działa we wszystkich.” (KKK 1144).
Odnowa parafii w Grucznie.
Parafia w Grucznie idzie od katolicyzmu masowego w kierunku wspólnoty wspólnot. Od powierzchowności do braterstwa. Od naturalnych ludzkich odruchów ku nowym nawykom wg Ewangelii. Jest to proces bardzo powolny. Przy tym nie niszczy niczego z katolicyzmu masowego, ludowego, ani go nie osłabia. Ten katolicyzm przekształca od wewnątrz: od tradycyjnej struktury parafii do parafii opartej na więzi między proboszczem a świeckimi, między wspólnotą parafialną a Jezusem Chrystusem, między małymi wspólnotami braterskimi. Do urzeczywistniania się wspólnoty wspólnot potrzebni są liderzy i rejony w parafii.
Parafia w Grucznie idzie od katolicyzmu masowego w kierunku wspólnoty wspólnot. Od powierzchowności do braterstwa. Od naturalnych ludzkich odruchów ku nowym nawykom wg Ewangelii. Jest to proces bardzo powolny. Przy tym nie niszczy niczego z katolicyzmu masowego, ludowego, ani go nie osłabia.
Liderzy.
Tradycyjni liderzy zostali zastąpieni nowymi np. zamiast przypadkowych radnych w parafii jest zespół wykształconych katechetek , są promowani przez biskupa świeccy nadzwyczajni szafarze Komunii św. , prezes Akcji Katolickiej, który szkoli się w centrali diecezjalnej, prezes Caritasu, który również z diecezji otrzymuje inspiracje, rodziny Kościoła Domowego itp. Proboszcz szuka wciąż nowych liderów – animatorów, ewangelizatorów – i wybiera najlepsze osoby w środowisku. Określa razem z liderami środki i metody w realizacji celów parafialnych. Proboszcz to uzupełnia własną refleksją, modlitwą i doświadczeniem, które jest wymagającym sędzią i ułatwia selekcję metod najlepszych wśród dobrych lub bardzo dobrych.
Rejony.
Rejony mogą być zaczątkiem braterskich małych wspólnot. Rejony są częściami parafii, na które została podzielona w roku 1982. Rejon obejmuje całą wioskę lub jej część. W parafii Gruczno jest 20 rejonów. Każdym rejonem zajmuje się opiekun rejonu („mały proboszcz”). Jakie funkcje spełnia opiekun rejonu? Na razie (ale nie jest to ostateczna struktura) jest opiekunem charytatywnym, rozdaje opłatki wigilijne, informacje z parafii, organizuje dyżur liturgiczny swojego rejonu tzn. wybiera do czytań, zredagowania modlitwy powszechnej ewentualnie do wykonania śpiewów międzylekcyjnych, do procesji ofiarnej podczas Eucharystii w niedziele i święta. Opiekun rejonu uzgadnia z innymi dar ofiarny, przynoszony na Eucharystię. Taki dyżur liturgiczny przypada raz na 2 miesiące. Wokół przygotowywania Eucharystii wytwarza się więź. Mamy nadzieję, że po latach ta więź się umocni, rozbuduje i ukształtuje małą wspólnotę aktywnych i odpowiedzialnych za ewangelizację. Będzie to wspólnota aktywności parafialnej, modlitwy, braterstwa i wzajemnej pomocy. Niektóre rejony (3 – 4) sa słabe, prawdopodobnie skłócone, prawie martwe – świadczą, że w nich parafia jest trupem. Około 75% rejonów pracuje aktywnie i podejmuje coraz liczniejsze zadania np. w kościele parafialnym prowadzą nabożeństwa różańcowe, majowe, drogi krzyżowe, organizują dla swego rejonu osobne niedzielne dni skupienia, w czasie powodzi ’97 w rejonach zebrano dużo pieniędzy. Niektóre rejony mają już 2 lub 3 liderów. 20 rejonowych opiekunów oznacza, że proboszcz jest dwudziestokrotnie pomnożony w parafii. Jest to oddanie funkcji i zadań katolikom świeckim, którzy jako ochrzczeni, bierzmowani, żyjący w sakramencie małżeństwa są uprawnieni i zobowiązani do odpowiedzialności za Kościół. Rejonowy opiekun lub opiekunka pokazują, że definicją Kościoła jest wspólnota wspólnot, nieraz takich małych jak ich rejon albo cząstka rejonu.
Programy i projekty rekolekcyjno – formacyjno – rekreacyjne:
1) stałe formy – piątki o godz. 18.45 katechumenat parafialny dla pragnących chrztu dziecka lub sakramentu małżeństwa (nie w wakacje i ferii)
2) stałe okresowe spotkania dla rodziców i innych (m. in. 8 razy przed I Komunia św. ich dzieci, 2 razy przed bierzmowaniem ich córek i synów w gimnazjum)
3) rekolekcje szkolne, biwaki formacyjne (stałe w roku: 1 biwak w I kl. gimnazjum, 2 biwaki w II kl. gimnazjum, 2 biwaki w III kl. gimnazjum, dla dzieci kl. II po I Komunii św. oraz inne okazjonalne) – patrz w dziale rekolekcje
4) od r. 2005 rezygnacja z „wakacji z Bogiem” i z obozowisk namiotowych organizowanych przez ponad 30 lat (szkoda niestety, z powodu wieku ks. proboszcza, nikt z nauczycieli i katechetek nie chciał się zająć kierownictwem tychże wakacji)
Idee: według zasady aktywizacji (w dydaktyce, ale i w ewangelizacji – w misji Kościoła):
– ulepszanie niedzielnych i świątecznych dyżurów liturgicznych wokół Eucharystii oraz tworzenie dyżurów prawie codziennych spośród młodzieży gimnazjum w ramach przygotowania do bierzmowania
– korzystanie z pomocy katechetek i rodziców, aby zespołowo pracować w parafii, nie w pojedynkę
– zapraszanie nowych liderów do współpracy
– próba zmiany w radach i działaniu parafii
– przezwyciężanie bezradności i biernośc
– rekreacyjne, integracyjne wykorzystanie ogrodu i terenu oraz nowej auli
– integrowanie się z innymi środowiskami aktywnymi, opiniotwórczymi i z przedstawicielami kultury…
Ks. Franciszek Kamecki